— Babciu, babciu, a to co?
A ten pan... to jest kto? —
Pyta wnuczka babcię wkoło,
Podskakując wciąż wesoło.
— Dlaczego ptak fruwa, a nie lata?
Po co psu na sierści łata?
Dlaczego sąsiadka ma zły humor?
Czemu śmieciarka robi rumor?
Tysiące pytań każdego dzionka
bez przerwy stawia mała Ilonka.
Wszystko ją ciągle interesuje,
Co rusz paluszkiem na coś wskazuje.
W jej główce pytania krążą też nocą,
Bo pytać zaczyna ze zdwojoną mocą,
Kiedy się tylko rano obudzi…
Zadawanie pytań ją nie nudzi.
— Dlaczego to prąd schował się w gniazdku?
A gdzie się chowa księżyc o brzasku?
Czemu żołnierze wciąż maszerują?
Jak kwiatki rosną, a jak chorują?
— A po co ludziom są komputery?
Czemu niektórzy lubią rowery?
Co robi ten, co jest politykiem?
Czemu ktoś gada innym językiem?
— A czemu to świat jest taki duży?
Dlaczego podróż się czasem dłuży?
Kiedy w końcu gwiazdka spadnie z nieba?
Czumu do szczęścia mi jej potrzeba?
— Babciu, jestem mądra, czy przemądrzała?
Babcia się zaśmiała i odpowiedziała:
— Och!, mądra jesteś wnuczusiu moja,
Bo cię prowadzi ciekawość twoja.
Pytaj o wszystko, co tylko chcesz
I wiedzę o życiu garściami bierz...
Dowiesz się wtedy, co szczęście znaczy,
A żadne zło świata cię nie osaczy.
