Kiedy wokół tragedii jest ogrom,
Ma dusza krzyczy i serce krwawi…
Czuję się tak, jakbym przeżył pogrom,
Nic mnie nie cieszy, ani nie bawi.
Któż tak urządził ten ziemski padół,
Że tyle nieszczęść dookoła nas?
Miast piąć się w górę, lecimy wciąż w dół,
Pogłębiając cierpienie ludzkich mas.
Czy ktoś tu na Ziemi się nami bawi?
A może za karę jesteśmy tu?
Jak długo nasze serca muszą krwawić,
By ten Ktoś pojął, że chcemy ufać mu?
Że miłości pragniemy być oddani,
Prawdziwej, z dobroci serc płynącej.
Nie chcemy być ofiarami tyranii...
I tylko zwiększać masy cierpiącej.
Czy nie dość już błądzimy omackiem,
Nie znajdując kresu potęgi zła?
Czy musimy robić pozy prostackie,
Gdy jego tolerancji wzmaga się siła?
Zabraknie nam życia, by zmienić świat.
Cóż z tego, że po nas przyjdą następni...
Skoro na betonie nie rośnie kwiat,
Nikt z dobrych ludzi zła nie wytępi.
Zło — jak skorupa twardego betonu
Coraz grubiej opasa nasz ziemski glob…
Co nam robić, jakiego użyć dzwonu,
By Ten na górze nie odwracał się w bok?
Boże, skoro patrzysz na nas z lotu ptaka,
Czemu Świat pozostawiłeś odłogiem?
Dlaczego Twa wola jest sroga taka…
Tego ja, zwykły człowiek — pojąć nie mogę!
Dlaczego źli ludzie mają się dobrze,
A za całe ich zło cierpią niewinni?
Czy wszyscy mamy założyć komże,
Byś pojął, że nie my jesteśmy winni?
Lecz skoro tak chcesz i tak już być musi,
Będziemy cierpieć jeszcze bardziej…
Choć ta niesprawiedliwość aż nas dusi,
Będziemy walczyć o dobro — hardziej!
Jednak na usta pytania wciąż cisną się jednakie…
Jakaż to gwiazda nad Tobą, Panie Boże świeci,
Że pozwalasz na zło i nikczemności takie,
Aby w cierpieniu umierały — NIEWINNE DZIECI?!
Potworność! Te zdjęcia powinno się przesłać
wszystkim możnym tego świata i hierarchom kościelnym.
