Zaczarowane
lustro
Każdy
człowiek rodzi się z piękną duszą,
Lecz w jej
zakamarkach zło się puszy.
Siedzi tam
pyszne i dysputę prowadzi —
Z dobrą
stroną duszy. Dobro mu wadzi.
Człowiek ze
złem z reguły się nie godzi,
Jednak na
pokuszenie daje mu się wodzić.
Zło to
wyczuwa, z zakamarków wyłazi,
Ogarnia całą
duszę, ohydą swą razi.
Człowiek z
taką duszą — zły się staje
I wszystkim
dookoła zły przykład daje.
Przed takim
koniecznie postawić trzeba lustro,
By siebie
zobaczył jako obleśne i złe bóstwo.
Wszak żadna
to przecież forma oszustwa,
Że coś
istnieje po drugiej stronie lustra.
Stając przed
lustrem — kim jesteś się dowiesz,
Usłyszysz
też głos, który ci powie:
Zanim zrobisz
krzywdę bliźniemu,
Przyjrzyj się
w lustrze odbiciu swojemu.
Lustro —
jak zaczarowane — prawdę ci powie,
Że masz
SUMIENIE, które SIĘ o tym DOWIE…
***
Moje wiersze wydało Wydawnictwo "Unser Forum Verlag"
w książce "Słowo wypuszczone na wolność - Wierszobranie"
oraz w książce "Zbiór literatury polskiej pisanej w Niemczech - Antologia".