Żeby
nieco odreagować po tych wszystkim emocjach, jakie ostatnio
przeżywam, a związanych oczywiście z polską rzeczywistością,
postanowiłam dzisiaj ruszyć z Ziemi Polskiej (wirtualnie, ma się
rozumieć) na Ziemię Niemiecką (a to już realnie), i nieco dłużej
połazić po górach i lasach. Już skoro świt wyskoczyłam z łóżka
i po swoim pierwszym śniadaniu, składającym się ze szklanki wody
z miodem i sokiem z cytryny oraz miseczki musli, opuściłam domowe
pielesze.
Kiedy
dotarłam do lasu, las spowity był jeszcze gęstą mgłą...
Uwielbiam mgłę o poranku. Wspaniale się wtedy oddycha. To taka
swoista inhalacja dróg oddechowych.
Nie
miałam dzisiaj ochoty na bieganie. Biegałam tylko przez chwilkę.
Potem już zupełnie spokojnie, marszowym krokiem szłam przed
siebie, rozkoszując się cudownym zapachem lasu. Na początku szłam
znanymi mi dróżkami, później jednak weszłam w las i już
spacerkiem przemierzałam leśną głębinę. Po drodze robiłam
zdjęcia co ładniejszych roślinek oraz przeróżnych zjawisk, które
zwróciły moją uwagę. Na własny użytek nazwałam je
artystycznymi instalacjami natury.
Do
niektórych instalacji, widać było, że rękę przyłożył
człowiek (czyt. piłę), no i ja, ale tylko rękę. Większość
instalacji wykonała jednak niczym niezmącona natura.
Zadowolona
z życia, szłam sobie i szłam, podśpiewując pod nosem... i nagle,
ni stąd, ni zowąd, usłyszałam złowieszcze pomruki. Automatycznie
zadarłam głowę i spojrzałam w niebo... i aż mnie przymurowało.
Niebo nade mną było granatowe.
Skąd tu nagle burza? Przecież wcześniej na
burzę się w ogóle nie zanosiło. Oj, przyznam, że niemiło mi się
zrobiło. Środek lasu i burza?! Nie było co się zastanawiać,
tylko trzeba mi było brać nogi za pas, wszak życie jeszcze mi
miłe. Puściłam się biegiem, urządzając istny slalom między
drzewami. A kiedy w oddali rąbnął pierwszy piorun, to już takiego
przyśpieszenia dostałam, że ho, ho! Wnet dotarłam do polany. Od
razu się lepiej poczułam, bo za nią, stało moje auto.
Przeleciałam po niej niczym wicher. Pioruny waliły coraz częściej,
ale na szczęście jakieś 6, 7 km dalej. Wiem, bo liczyłam.
Kiedy przy potężnych już uderzeniach piorunów
wróciłam do domu, byłam zawiedziona. No bo jak to tak, chciałam
sobie pobyć wśród natury o wiele dłużej, a tu ona, kapryśna,
przegoniła mnie ze swojego łona... i do domu zapędziła. Uczucie
zawodu szybko mnie jednak opuściło, bo co jak co, ale na kaprysy
natury rady nie ma, trzeba się z nimi pogodzić. A najlepiej, jeśli
się oczywiście da, umieć znaleźć w jej kaprysach przyjemność.
Ja znalazłam. Stałam w oknie i przyglądałam się jej
nieziemskiemu spektaklowi.
Co rusz,
o dziwo, pojawiało się majestatycznie też i słoneczko. Był to
naprawdę zaskakujący, niesamowity widok.
Po
półgodzinie było już po burzy. Walczyłam z sobą, aby nie
włączyć telewizora... i znów nie wleźć w polską rzeczywistość,
i wtedy, zadzwoniła do mnie córka. Powiedziała, że zaraz
przyjedzie do mnie, by wyciągnąć mnie z domu. Że już dość
mojego siedzenia na polskiej ziemi, czas na ziemię niemiecką. Skąd
wiedziała, że tak ze mną jest? Ano zna mnie, i wie, że bardzo
przeżywam to, co się w Polsce dzieje. Ona sama, kiedy jej o tym
próbuję opowiedzieć, od razu się irytuje i ze zdegustowaną miną
kwituje sprawę krótko i zwięźle: — „To jest chore i
żenujące”. — Dzisiaj, o dziwo, powiedziała nieco więcej. A
powiedziała tak: — „Cały świat jest zszokowany sytuacją w
Polsce. Bo to wstyd i hańba, żeby w kraju mieniącym się krajem
głęboko katolickim, dochodziło do takich sytuacji. I żeby Polacy
aż tak ulegali oderwanemu od rzeczywistości i choremu z nienawiści
dyktatorowi z Żoliborza”. — Wow...! Ależ byłam zaskoczona jej
wypowiedzią. Bo też, z tego co wiem, ona nie lubi polityki, żadnej,
a tu nagle, nawet sporo wie, co piszczy w polskiej polityce.
Najwyraźniej z wiekiem zaczyna ją ten temat interesować. No przy
najmniej na tyle, że wsłuchuje się też i w polskie media... A
może chcąc nie chcąc, tego typu wiadomości same się jej w uszy
wwiercają?
Z
zadowoleniem przyjęłam propozycję córki, ale szykując się do
wyjścia, na chwilę włączyłam komputer i weszłam na stronę TVP
Info. Gdy zobaczyłam i usłyszałam w jak ohydny sposób szkalują
polityków opozycji, jak plują na nich jadem nienawiści, a za
moment transmitują z kościoła mszę (niby świętą), z furią
komputer wyłączyłam. Obrzydlistwo! Chwilę trwałam w takim
niemiłym stanie, ale wnet wzięłam się w garść i z jeszcze
większym zadowoleniem czekałam na córkę.
Nie minął
kwadrans, a córka wraz z najmłodszą wnuczką zjawiła się w
drzwiach. Zaproponowała, że najpierw jedziemy na lody, a potem...
gdzie nas oczy poniosą... No i ruszyłyśmy. Najpierw w miasto, a
potem w las.