Nigdy nie zapomnę wspaniałych wakacji u mojego
wujostwa na wsi pod Kłodzkiem. To był cudowny czas. Czas, do
którego zawsze myślami wracam i już do końca swoich dni wracać
będę. Bo też przygód, jakie tam przeżyłam, zapomnieć się nie
da. Były szalone, czasem niebezpieczne, ale przede wszystkim bardzo
zabawne, niektóre wręcz magiczne. Tak je widzę z perspektywy
czasu, tak je widziałam i wówczas, jako młodziutka dziewczyna,
która kochała wieś, a tylko w wakacje mogła się nią
rozkoszować.
Pamiętam, z jaką przyjemnością skoro świt budziłam
się tam każdego ranka. Uwielbiałam siadać na parapecie okiennym w
swoim pokoju na piętrze i wdychać to cudownie rześkie powietrze. A
też i wsłuchiwać się w szum wartkiej górskiej rzeki Białej
Lądeckiej płynącej u podnóża wzgórza, na którym stał jedyny
ogromny poniemiecki dom wujostwa.
Wielką przyjemność sprawiało mi też dobiegające z
podwórza gdakanie, pianie, gęganie, kwakanie, muczenie, kwiczenie,
rżenie, miauczenie, szczekanie… Czułam wtedy, że żyję!
Mogłabym tak siedzieć i siedzieć, rozkoszując się
gwarem wsi. Jednak zbyt długo nie było mi dane, bo mój kuzyn
Rysiek, każdego ranka uparcie przywoływał mnie do porządku,
wrzeszcząc z dołu:
— Halszka, no co z tobą do diaska?! Wyłazisz w
końcu?! Śniadanie na stole!
Muszę przyznać, że pyszne były te wiejskie
śniadania. I to w bardzo niezwykłej kuchni, zwanej kuchnią na dni
powszednie. Aby do niej wejść, trzeba było przejść przez
stajnię, gdzie rezydowały dwie krowy i jeden koń, a dokładniej
klacz Kasztanka.
W stajni, jak to w stajni, zapach jest zawsze, no
powiedzmy… taki sam, ale on mi wcale nie przeszkadzał. Wręcz
przeciwnie, uważam nawet, że miał swój urok. Coś w tym było, bo
do dziś dnia pamiętam tę specyficzną woń. Pewnie dlatego, że to
woń moich wspaniałych młodzieńczych wakacji.
A śniadanie? Pierwsza klasa! Typowo wiejskie i bardzo
zdrowe. Uwielbiałam zwłaszcza cioci domowy chleb z masłem jej
wyrobu i do tego z pachnącym miodem z pasieki wujka, która w
składzie dziesięciu uli znajdowała się w ogrodzie tuż przy
oknach kuchni.
Po śniadaniu zaś hulaj dusza! Po łąkach, po
pastwiskach, po lasach, po dwóch rzekach: Białej Lądeckiej i Nysie
Kłodzkiej, a potem już tylko po Nysie, bo w Pilczu właśnie Biała
wpada do Nysy. Cudowne to miejsce. Czysta niczym niezmącona natura.
Często też wybywaliśmy z domu z kuzynem, niekiedy i z
jego kumplami, starymi, przedwojennymi rowerami. Kuzyn specjalnie dla
mnie taki jeden z męską ramą zmontował, dodając części z dwóch
zdezelowanych damek. I takimi poniemieckimi wehikułami pędziliśmy
przez wieś w poszukiwaniu przygód.
Wszyscy się za nami oglądali, bo nasze rowery
strasznie skrzypiały... Ale co tam!, pedałowaliśmy szczęśliwi,
jak nie wiem co.
Mieliśmy czas tylko do południa, bo potem, po pysznym
obiedzie (najbardziej pamiętam cioci rosół z kaczki opalanej
słomą) zawsze musieliśmy wujostwu trochę pomóc na polu, tak że
nic dziwnego, że pędziliśmy jak szaleni. Chcieliśmy zdążyć się
pobawić i choć trochę wrażeń nachapać.
Pamiętam jak pewnego poranka, przed wyruszeniem
rowerami gdzie nas oczy poniosą, w czasie śniadania, kiedy jak co
dzień rozkoszowałam się kromką chleba z masłem i przepysznym
miodem, do kuchni wpadła jakaś niewyżyta pszczoła i użądliła
mnie w brew nad prawym okiem.
Oko mi spuchło w momencie i zupełnie straciłam
możliwość nim widzenia. Pomimo okładów z zimnych noży, które
mi ciocia przykładała. Wujek też się starał ulżyć mi w
cierpieniu i trzymał mnie za rękę, psiocząc przy tym na swoją
głupią pszczołę, a i jej towarzyszki, które całym rojem o
świcie uciekły z ula.
Nie powiem, komfortowo się nie czułam z tym moim
okiem, no ale z tego też powodu nie zamierzałam siedzieć w domu i
rozpaczać. Nie chciałam przede wszystkim przed Ryśkiem wyglądać
na mięczaka. Tym bardziej że Rysiek, na widok mojej twarzyczki,
przybierającej wygląd twarzy Quasimodo, aż tarzał się po
podłodze ze śmiechu.
Wprawdzie oberwał od cioci jakąś ścierką po plecach
na spamiętanie, ale to niewiele pomogło. Ciągle rechotał się
choby głupi.
W końcu z bólem, bo z bólem, ale postanowiłam ku
radości Ryśka wybrać się z nim na rowerze na pastwisko, aby
złapać Krasulę, która, jak ciocia dowiedziała się od
listonosza, zerwała się z łańcucha i wlazła w szkody w
przylegające do pastwiska pole sąsiada.
Niezdyscyplinowaną krowę od razu udało nam się
złapać, ale co z tego, jak za moment, zanim ją Rysiek uziemił
kołkiem, znów podjęła próbę ucieczki, i zadzierając ogon,
wyrwała z kopyta w stronę pola sąsiada ponownie, na którym rosły
buraki cukrowe. Pewnie bardzo jej posmakowały.
Wkurzyłam się na Krasulę okropnie, bo chciałam jak
najszybciej wskoczyć do rzeki, by ochłodzić się nieco, zwłaszcza
moją opuchniętą fizjonomię. Dlatego też, nie czekając na Ryśka,
pierwsza puściłam się biegiem za tą szkodnicą.
Rysiek z zadowoleniem obserwował moją pogoń i kiedy
zobaczył, że ja już Krasulę doganiam, zaczął wrzeszczeć:
— Za ogon ją! Złap ją za ogon! — No to ja
posłusznie, z wyskoku, rzuciłam się na ogon Krasuli i złapałam z
całych sił.
Krasula nie odpuszczała jednak i dalej pruła do
przodu, ciągnąc mnie za sobą jak upierdliwy rzep. Nie muszę chyba
opowiadać, jak wyglądałam po tym jej sponiewieraniu mojej
(przyczepionej) cielesności.
Przeciągnęła mnie i po burakach, i po drodze, i kiedy
już łaskawie raczyła skierować swoje kopyta na pastwisko, to i po
trawie, a co gorsza, po swoich zapewne i koleżanek z obory plackach.
Wściekłam się nie na żarty, ale nawet nie tyle na
Krasulę, bo to przecież tylko głupie bydlę (choć pewna nie
byłam, czy takie znów głupie), ile na Ryśka, za tę jego
idiotyczną poradę. Tak że kiedy wreszcie Krasula dała za wygraną
i stanęła w miejscu, i Rysiek ją już na fest kołkiem do ziemi
przyszpilił, poszłam obrażona przez pastwisko w kierunku rzeki.
Wtedy to już podwójnie potrzebowałam wody.
Wnet się jednak okazało, że limit przygód
przewidziany na tamten dzień nie do końca jeszcze został przeze
mnie wykorzystany...
cdn.
