Krajobrazy tej wulkanicznej wyspy bardzo przypominają marsjańskie krajobrazy. Takie właśnie wrażenie można odnieść, oglądając zdjęcia przesyłane przez kolejne łaziki wędrujące po Marsie. A było ich do tej pory już sześć, licząc od 1971 roku. W 2020 roku NASA planowała wysłać kolejnego, ale pandemia koronowirusa pokrzyżowała jej plany. Start przełożono więc na wiosnę 2022 roku, ale i te plany zostały niestety zniweczone przez jeszcze gorszą zarazę — Putina.
Lanzarote jest jedną z siedmiu głównych wysp wchodzących w skład archipelagu Wysp Kanaryjskich. Należy do Hiszpanii. Leży na Oceanie Atlantyckim w odległości ok. 125 km od wybrzeży Maroka i 1000 km od Półwyspu Iberyjskiego.
Jak już wspominałam, jest to wyspa pochodzenia wulkanicznego. Jej powierzchnia w większości utworzona jest przez lawę. Ze względu na ponad trzysta wulkanicznych stożków nazywana jest często „Wyspą Wulkanów”. Trwające sześć lat wybuchy wulkanów (1730-1736) zmieniły jej urodzajne równiny w zastygłe morze czarnej lawy, szarego tufu i piasku wulkanicznego w kolorze miedzi. Ostatnia erupcja miała miejsce w 1824 roku.
Wyspa Lanzarote jest czwartą co do wielkości wyspą w Archipelagu. Nie jest jednak duża. Ma ok. 60 km długości i zaledwie 21 km szerokości, i to w najszerszym jej miejscu. Jej nazwa pochodzi od genueńskiego żeglarza, który jako pierwszy przypłynął na wyspę przed rokiem 1339.
Na Lanzarote panuje bardzo łagodny klimat, określany mianem „wiecznej wiosny” — ze średnimi temperaturami w granicach 28 st. C. Nawet w lecie.
Błękitny ocean, plaża u stóp wulkanu i te bajeczne, marsjańskie krajobrazy… Wszystko to — zachwyca ogromnie.
Stolicą wyspy jest Arrecife. 5 km od niej — w małym miasteczku Casas de Guasimeta — znajduje się jedyny port lotniczy na Lanzarote.
Lanzarote ma powierzchnię 845,9 km², zamieszkuje ją niewiele ponad 142 tys. ludzi, z tego połowa, to ludność największego miasta Arrecife.
Był jednak taki czas, kiedy wyspa była niemal całkowicie wyludniona. Spowodowały to częste najazdy piratów, a także wielokrotne okresy suszy oraz katastrofalne erupcje wulkanów.
Na Lanzarote deszcze prawie nie padają. Niegdyś były problemy ze słodką wodą, dowożono ją z Gran Canarii i Teneryfy. W 1964 roku uruchomiono tam pierwszą destylarnię słonej wody. Od tego czasu każda większa miejscowość posiada taką destylarnię i brak słodkiej wody nie ogranicza już rozwoju turystyki.
Wyspa oprócz wypoczynku, zażywania kąpieli w Oceanie Atlantyckim, oferuje jeszcze wiele innych atrakcji, wiele ciekawych miejsc do zwiedzania, wiele zabytków, dzieł przyrody i człowieka.
Charakterystyczną cechą Lanzarote jest całkowity brak przemysłu. Dzięki temu — stan pierwotnej przyrody jest tam doskonały. Zostało to docenione i w 1993 roku UNESCO uznało wyspę w całości za Rezerwat Biosfery.
Unikalne
krajobrazy, umiarkowana temperatura, spokojna, pozbawiona wielkich
kurortów atmosfera wyspy przyciąga ludzi wrażliwych
na piękno naturalnej przyrody
i ciekawych przyrodniczych wrażeń,
ale ceniących sobie jednocześnie ciszę i spokój.
Zwiedzać i podziwiać tam można wulkaniczny Park Narodowy Timanfaya, głębokie jezioro Charco de los Clicos powstałe w kraterze wulkanu, kaktusowy ogród botaniczny, La Geria — region uprawy winorośli, sztuczna grota — dzieło Cesara Manrique, a także inne dzieła tego artysty, który swoją pracą i oddaniem w głównej mierze przyczynił się do zachowania niepowtarzalnego charakteru tej malowniczej wyspy… I wiele jeszcze innych atrakcji. Aby z nich wszystkich skorzystać, najlepiej wypożyczyć sobie tam samochód i objeździć nim całą wyspę, w końcu duża nie jest, to zaledwie 60/21 km.
Cudowne są te krajobrazy Lanzarote. Jak nic — rodem z Marsa. I to wiele z nich. Przynajmniej ja je tak odbieram. Są nieziemsko piękne… E tam, nieziemsko… marsjańsko.